- Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ

H Φιλοσοφία έχει συντροφεύσει τον άνθρωπο από την αρχή σχεδόν των ιστορικών χρόνων και έχει γνωρίσει μια προοδευτική εξέλιξη μέχρι σήμερα, καθώς νέες σκέψεις και ιδέες έρχονται να προστεθούν στον βασικό πυρήνα της που διαμορφώθηκε ουσιαστικά κατά την αρχαιότητα.

Η Φιλοσοφία έχει επηρεάσει ασφαλώς την ηθική των ανθρώπων, τόσο στο νομοθετικό, όσο και στο συνειδησιακό μέρος, αλλά σαφώς μεγαλύτερη είναι η επίδραση της θρησκείας στον μέσο άνθρωπο, η οποία επιχειρεί να συμπληρώσει και να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν μπορούσε και δεν μπορεί ουσιαστικά ακόμα να διαχειριστεί ο άνθρωπος.

Ο Θαλής από τη Μίλητο ο οποίος θεωρείται ο πρώτος φιλόσοφος, στην ουσία ήταν επιστήμονας - φιλόσοφος.

Αλλά και η επιστήμη έχει όλο και περισσότερο λόγο στα θέματα αυτά, εξηγώντας πολλές από τις ανθρώπινες συμπεριφορές με μηχανιστικό ή βιολογικό τρόπο, και δίνοντας απαντήσεις σε ερωτήματα που παλαιότερα ήταν αποκλειστικά αντικείμενο της Θρησκείας ή της Φιλοσοφίας (όπως πχ η φύση του Σύμπαντος, η προέλευση του ανθρώπου κλπ).

Κατά μία άποψη η Φιλοσοφία έφτασε στο αποκορύφωμά της με τους αρχαίους Στωϊκούς, ενώ οι μετέπειτα φιλόσοφοι στράφηκαν αρχικά προς τη θεολογία και αργότερα προς την επιστήμη και τα κοινωνικά φαινόμενα.

Έτσι, όσο και να έχει εξελιχθεί ο τρόπος σκέψης και η ηθική των ανθρώπων όλα αυτά το χρόνια, ουσιαστικά λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από την αρχαία εποχή.

Για παράδειγμα, η κατοχή σκλάβων απαγορεύεται σήμερα από τον νόμο αλλά και ηθικά δεν είναι αποδεκτή, όμως σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα και σήμερα υπάρχουν ουσιαστικά σκλάβοι που μόνο θεωρητικά μπορούν να επιλέξουν κάποιο άλλο τρόπο ζωής.

Ο πόλεμος, «ο πατήρ πάντων» κατά τον Ηράκλειτο, παραμένει και σήμερα ο τελικός τρόπος επίλυσης των διαφορών μεταξύ των κρατών.

Ο φόνος τιμωρείται αυστηρά, αλλά και το ίδιο συνέβαινε και στην αρχαιότητα, ενώ στη διάρκεια του πολέμου (χωρίς να γίνεται διάκριση σε αμυντικό ή επιθετικό) και σε όλες τις εποχές, ο φόνος ανάγεται σε ύψιστη αρετή.

Ηράκλειτος, ο «σκοτεινός» φιλόσοφος.

Ένας από τους βασικούς λόγος για αυτή την «αναποτελεσματικότητα» της Φιλοσοφίας σε ότι αφορά την ουσιαστική επίδρασή της στη ηθική και τη συμπεριφορά των περισσότερων ανθρώπων, είναι ότι τα ανθρώπινα ένστικτα, έχοντας εξελιχθεί επί εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια με κύριο στόχο την επιβίωση και την επικράτηση επί των άλλων, δεν έχουν «προλάβει» να προσαρμοστούν στην εξέλιξη της ηθικής που προτείνει η Φιλοσοφία.

Και ενώ το «πνεύμα» είναι πρόθυμο να αναπτύσσει νέες ανθρωποκεντρικές ιδέες, η «σαρξ» απέχει πολύ από το να μπορέσει να εφαρμόσει στην πράξη τις ιδέες αυτές.

Ή όπως γράφει ο ακαδημαϊκός Β. Μαρκεζίνης: «Σημασία έχει ... το κατά πόσον η ανθρώπινη φύση έχει βελτιωθεί αρκετά στην εποχή μας, ώστε να επιτρέψει στη λογική και στη δικαιοσύνη να υπερτερήσουν της δίψας για πλούτο και πολιτική ισχύ».

 

Η (Φιλοσοφική) Σχολή των Αθηνών, έργο του Ραφαήλ στο Βατικανό, μια φανταστική συνάθροιση των περισσότερων σημαντικών φιλοσόφων, μέχρι εκείνη την εποχή.

Αντίθετα με την αργή εξέλιξη της συμπεριφοράς και της ηθικής των ανθρώπων, η τεχνολογία έχει αναπτυχθεί με ραγδαίο ρυθμό και τα επιτεύγματά της ακολουθούν ανοδική εκθετική καμπύλη.

Αυτό οφείλεται στο ότι η επιστημονική γνώση συσσωρεύεται εύκολα και δεν επιδέχεται λογική αμφισβήτηση, ενώ τα τεχνικά επιτεύγματά της είναι πολύ επιθυμητά από τους ανθρώπους, καθώς τους εξασφαλίζουν σημαντικά οικονομικά πλεονεκτήματα, κυριαρχία, και άνετη διαβίωση.

Εκτός όμως από τα παραπάνω, η επιστημονική γνώση ανταποκρίνεται ιδανικά στην έμφυτη περιέργεια του ανθρώπου για το άγνωστο, αλλά και στην ικανοποίηση και αναγνώριση που συνοδεύουν μια νέα ανακάλυψη.

Ο σημερινός άνθρωπος δεν είναι πιο έξυπνος από τον αρχαίο, απλά αξιοποιεί τη συσσωρευμένη επιστημονική και τεχνική γνώση, ενώ η δυνατότητά του για αφηρημένη φιλοσοφική σκέψη δεν έχει αλλάξει σημαντικά.

«Φιλοσοφία είναι ερωτήσεις που ίσως ποτέ δεν απαντηθούν, Θρησκεία είναι απαντήσεις (σε ερωτήματα) που ίσως ποτέ δεν τεθούν».

Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι όταν αναφερόμαστε στον τρόπο σκέψης των αρχαίων και ειδικά σε ότι αφορά τον άνθρωπο και το περιβάλλον του, αναφερόμαστε στους αρχαίους Έλληνες και κυρίως στους Ίωνες και Αθηναίους (ή σε όσουν μαθήτευσαν κοντά τους), που ακόμα και όταν δεν υπήρχε δημοκρατία, δεν είχαν θεοκρατικό αλλά πολιτικό ή στρατιωτικό αρχηγό και ήταν (σχεδόν) ελεύθεροι να ερευνήσουν, να συζητήσουν και να αναπτύξουν την κοσμοθεωρία τους.

Αντίθετα, οι λαοί της Ανατολής, παρά τον εξελιγμένο κατά τα άλλα πολιτισμό τους, είχαν βασιλιάδες-θεούς που κανόνιζαν αυτοπροσώπως πότε θα βγεί ο ήλιος ή πότε θα πλημμυρίσει ο Νείλος, οπότε κάθε άλλη σκέψη ήταν περιττή, αιρετική και επικίνδυνη.

Κάτι που ίσχυε αντίστοιχα και στον Μεσαίωνα με τον χριστιανισμό, ενώ αντίθετα εκείνη την εποχή οι μουσουλμάνοι Άραβες είχαν αναπτύξει πολύ πιο ευρεία και επιστημονική σκέψη.

Η θεολογική άποψη για τη δημιουργία του ανθρώπου, δια χειρός Μιχαήλ Αγγέλου.

Η αντίφαση σήμερα είναι, ότι ενώ φιλοσοφικά και ηθικά οι άνθρωποι δεν έχουν εξελιχθεί σημαντικά από την αρχαιότητα, τα τεχνολογικά μέσα που έχουν στη διάθεσή τους μπορεί να γίνουν απείρως πιο επικίνδυνα σε περιόδους κρίσης, αλλά ακόμα και σε ειρηνικές εποχές οι άνθρωποι πέφτουν εύκολα θύματα προτύπων, αξιών και συμπεριφορών, που κάθε άλλο παρά προάγουν την ουσιαστική ευημερία τους.

Έτσι, μεγάλο μέρος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν σήμερα οι άνθρωποι οφείλεται στον καταναλωτισμό πέρα από τις πραγματικές ανάγκες τους, σε βάρος των αξιών της περισυλλογής, της αυτοκριτικής και της αυτάρκειας.

Από εκεί ξεκινά μια χιονοστιβάδα προβλημάτων που καταλήγουν σε οικονομική «δουλεία», η οποία είναι η πηγή όλων των μορφών εξάρτησης.

Δυστυχώς και οι κυβερνώντες προτιμούν να «χαιδεύουν αυτιά», παρά να επισημαίνουν τα σημαντικά προβλήματα και να βάζουν ουσιαστικές προτεραιότητες για την επίλυσή τους, προκειμένου να διασφαλίσουν τη θέση τους.

Και παρόλο που στα σχολεία υπάρχουν μαθήματα για τη φιλοσοφία και για τις υποχρεώσεις και τις αξίες του συνεπούς πολίτη, αντιμετωπίζονται (ακόμα και από τους περισσότερους εκπαιδευτικούς) σαν ένα ακόμα μάθημα, και όχι σαν η βάση του παιδαγωγικού και κοινωνικού συστήματος.

 Και βέβαια όταν οι μαθητές έξω από το σχολείο και ειδικώτερα από τα ΜΜΕ, βλέπουν να προβάλλονται και να εκθειάζονται ο καταναλωτισμός, οι διασυνδέσεις και το lifestyle, θα ακολουθήσουν τον «πραγματικό» κόσμο και όχι τις «θεωρίες» των μαθημάτων.

Ζούμε σε μία εποχή και μία χώρα, που παρά την κληρονομιά που διαθέτει, δεν έχει το κατάλληλο «φιλοσοφικό υπόβαθρο» για να διαχειριστεί αποτελεσματικά τον καταναλωτισμό, ούτε την ευθύνη του πολίτη απέναντι στους συμπολίτες του.

Η παιδεία είναι η μόνη μακροχρόνια λύση, η ουσιαστική παιδεία και όχι η εκπαίδευση, η οποία δεν είναι αυτή που λείπει από τη χώρα.

Γ. Μεταξάς

- ΤΟ ΑΛΜΑ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΜΕΤΕΩΡΟ (Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ)

Μια από τις διασημότερες φράσεις παγκόσμια, ειπώθηκε στις 20 Ιουλίου 1969, από... τη Σελήνη.

Ήταν η φράση του Νιλ Αρμστρογκ: «Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα γιγάντιο άλμα για την ανθρωπότητα».

Και πράγματι ήταν ένα γιγάντιο άλμα, αν αναλογιστεί κανείς ότι μόλις 66 χρόνια πριν (1903), η πρώτη ελεγχόμενη ιπτάμενη μηχανή έκανε το δικό της άλμα των... 36 μέτρων στη Βόρεια Καρολίνα των ΗΠΑ.

Θα περίμενε όμως κάποιος, ότι αν όχι άλματα, τουλάχιστον σημαντικά βήματα θα εξακολουθούσαν να γίνονται με τον ίδιο ρυθμό για την εξερεύνηση του διαστήματος, και όμως υπάρχει η αίσθηση ότι το διάστημα έκτοτε έμεινε πίσω σε προτεραιότητα.

 

Μόνο 12 χρόνια (1957 – 1969) χωρίζουν αυτές τις δύο φωτοφραφίες, του Sputnik από την πρώτη προσελήνωση.

Και είναι πράγματι έτσι, αλλά όχι εντελώς.

Είναι έτσι, επειδή η προσεδάφιση στη Σελήνη, την εποχή που έγινε ήταν λιγότερο ένα επιστημονικό επίτευγμα και πολύ περισσότερο μια επίδειξη ισχύος των ΗΠΑ, με αποδέκτη βέβαια την τότε Σοβιετική Ένωση.

Κατ’ αρχήν μπορεί τα 66 χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη πτήση να φαίνονται πολύ λίγα (και είναι), αλλά μεσολάβησαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, που έδωσαν μια ισχυρή ώθηση, αν και για λιγότερο ευγενείς σκοπούς, στην ανάπτυξη των ιπτάμενων μηχανών.

Ειδικότερα από το 1939 που ξεκίνησε ο Β’ΠΠ, μέχρι το 1945 που τελείωσε, τα αεροπλάνα εξελίχθηκαν από διπλάνα με υφασμάτινη επικάλυψη και ανοιχτά πιλοτήρια, σε ολομεταλλικά αεριωθούμενα με συμπιεζόμενα πιλοτήρια που άγγιζαν την ταχύτητα του ήχου, και σε πύραυλους υγρών καυσίμων που την ξεπερνούσαν κατά πολύ.

 

Το επάνω αεροπλάνο ήταν σε υπηρεσία στην αρχή του Β’ΠΠ, ενώ το κάτω στο τέλος του, 6 χρόνια μετά. Και τα δύο φαίνονται εδώ σε πρόσφατες φωτογραφίες αποκατεστημένων ή ανακατασκευασμένων δειγμάτων.

Ουσιαστικά, αμέσως μετά το τέλος του Β’ΠΠ οι δύο υπερδυνάμεις μπήκαν σταδιακά στην περίοδο του ψυχρού πολέμου μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970, μία περίοδο που κάθε άλλο παρά μείωσε τον ανταγωνισμό τους στο να παραμείνει η κάθε μία από αυτές στην πρωτοπορεία των τεχνολογικών εφαρμογών.

Και αυτό, όχι μόνο για να έχουν «το πάνω χέρι» σε περίπτωση που ο ψυχρός πόλεμος κατέληγε σε θερμό (που λίγο έλλειψε με την κρίση της Κούβας τον Οκτώβριο του 1962), αλλά και σαν «βιτρίνα» για να διαφημίσει η κάθε υπερδύναμη το καθεστώς της στους πολίτες της και για να προσεκλύσει συμμάχους, που σημαίνει επιρροή και κατά συνέπεια οικονομική δύναμη.

Όταν λοιπόν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζων Κέννεντυ δεσμεύτηκε τον Μάιο του 1961 σε ομιλία του ότι η χώρα θα στείλει άνθρωπο στη Σελήνη και θα τον επιτρέψει σώο στη Γη μέχρι το τέλος της δεκαετίας, «όχι γιατί είναι εύκολο άλλα επειδή είναι δύσκολο» όπως χαρακτηριστικά είπε, ήταν μια ξεκάθαρη πρόκληση τεχνολογίας προς τους Σοβιετικούς.

Οι οποίοι μέχρι τότε, είχαν ουσιαστικά το προβάδισμα στο διάστημα, καθώς έστειλαν τον πρώτο δορυφόρο (1957), το πρώτο ζώο, και τον πρώτο άνθρωπο (Απρίλιος 1961) σε αρκετά ψηλή τροχιά, ώστε να θεωρείται «διάστημα».

Έτσι λοιπόν, η προσεδάφιση στη Σελήνη για τους Αμερικανούς ήταν περισσότερο ένα τεχνολογικό κατόρθωμα με πολύ σαφείς στρατιωτικές αιχμές.

Αν μπορούσαν να στέλνουν πυραύλους μέχρι τη Σελήνη με τέτοια ακρίβεια και αξιοπιστία, προφανώς θα μπορούσαν να το κάνουν και σε οποιοδήποτε μέρος της Γης.

Η δέσμευση του Κέννεντυ για τη Σελήνη

Ήδη και οι δύο χώρες είχαν πλήρες πυρηνικό οπλοστάσιο, συνεπώς αυτός που (θεωρητικά) θα επικρατούσε σε μια πυρηνική αναμέτρηση, ήταν όποιος μπορούσε να το "ξεφορτώσει" γρηγορότερα και με μεγαλύτερη ακρίβεια στις σημαντικότερες πόλεις του αντιπάλου του.

Βέβαια «κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα», οπότε και η επιστήμη και γενικότερη η τεχνολογία επωφελήθηκαν σημαντικά από τη γνώση και την εμπειρία που προέκυψε αναπόφευκτα από το διαστημικό πρόγραμμα.

Καθώς λοιπόν η επίδειξη ισχύος ήταν η πρώτη προτεραιότητα για τις ΗΠΑ, μοιραία πολλές φορές η τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε ήταν σχετικά πρωτόγονη ή και οριακά επικίνδυνη για τους χρήστες της, αλλά εκείνη την εποχή αυτό ήταν «αποδεκτό ρίσκο».

Φυσικά, οι πρωτοπόροι εξερευνητές όλων των εποχών επιχείρησαν τα ταξίδια τους μόλις μπορούσαν να ικανοποιηθούν οι ελάχιστες απαιτήσεις για κάτι τέτοιο, με μεγαλύτερη πιθανότητα τα ταξίδια τους να είναι χωρίς επιστροφή παρά το αντίθετο.

Φαντασθείτε για παράδειγμα αν ο Χριστόφορος Κολόμβος δεν πραγματοποιούσε το ταξίδι του στο άγνωστο με τρία μεγάλα καΐκια ουσιαστικά, αλλά περίμενε (προφανώς κάποιος μακρινός του απόγονος) να ναυπηγηθεί κάτι αρκετά μεγάλο και σίγουρο σαν τον Τιτανικό (αυτό και αν θα ήταν ειρωνεία της Τύχης!).

Η λειτουργία του λογαριθμικού κανόνας βασίζεται στο ότι αν γράψουμε τους αριθμούς με λογαριθμική διάταξη, η πρόσθεσή τους ισοδυναμεί με πολλαπλασιασμό, και η αφαίρεσή τους με διαίρεση.

Για να επανέλθουμε λοιπόν στο διαστημικό πρόγραμμα «Απόλλων», παρακολουθώντας ταινίες της εποχής από την κατασκευή των διαστημικών οχημάτων θα δεί κανείς έκπληκτος στα σχεδιαστήρια των μηχανικών να υπάρχουν λογαριθμικοί κανόνες για τους υπολογισμούς, οι αστροναύτες να έχουν μαζί τους εξάντες(!) επειδή δεν είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη στους πρωτόγονους υπολογιστές του διαστημοπλοίου, ενώ οι υπολογιστές αυτοί είχαν λιγότερες δυνατότητες και από τα πρώτα λάπτοπ!

Σε αυτό το ηρωϊκό κλίμα λοιπόν, με τη συνολική εμπλοκή περίπου 400 χιλιάδων τεχνικών και επιστημόνων, έγινε όχι μία αλλά έξη συνολικά προσεληνώσεις διαστημοπλοίων, με τις τελευταίες να παρέχουν και την άνεση ενός οχήματος για τις μετακινήσεις των αστροναυτών στην επιφάνεια της Σελήνης.

Βέβαια, λίγο έλειψε να συμβεί καταστροφή στην αποστολή του Απόλλων 13 (μετά σου λένε να μην είσαι προληπτικός!) η οποία δεν προσεληνώθηκε, ενώ οι αστροναύτες επέστρεψαν ταλαιπωρημένοι αλλά ζωντανοί, χάρη σε έναν καταπληκτικό συνδυασμό επινοητικότητας, θάρρους και προσήλωσης στο σκοπό. Η ταινία «Απόλλων 13», διηγείται ρεαλιστικά την ιστορία τους.

 

«Χιούστον, έχουμε πρόβλημα». Η φράση που έγινε διάσημη, μετά το ατύχημα του Απόλλων 13.

Ήδη στα μέσα της δεκαετίας του 1970 η κούρσα του διαστήματος μεταξύ των υπερδυνάμεων είχε ξεθυμάνει (αφού πλέον υπήρξε ξεκάθαρος νικητής), και άρχισε, τουλάχιστον στο διάστημα, βαθμιαία η συνεργασία μεταξύ τους.

Επιπλέον το κόστος των αποστολών στη Σελήνη ήταν τεράστιο και οι ΗΠΑ άλλαξαν τις προτεραιότητές τους για να αντιμετωπίσουν τόσο τον διεθνή εμπορικό ανταγωνισμό όσο και τις οικονομικές κρίσεις (πχ πετρελαϊκή), αλλά και να ασχοληθούν με διάφορες πολιτικο - στρατιωτικές επεμβάσεις ανά τον κόσμο.

‘Εγινε επίσης ξεκάθαρο ότι τα πυρηνικά όπλα πρακτικά δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν χωρίς γενικευμένη καταστροφή, οπότε οι μελλονικοί πόλεμοι θα βασίζονταν περισσότερο σε συμβατική τεχνολογία και κυρίως σε πληροφορίες και εικόνες από το διάστημα.

Έτσι οι αποστολές έγιναν περισσότερο επιστημονικές και εμπορικές (φυσικά και στρατιωτικές), περιορίστηκαν σε μικρές σχετικά αποστάσεις από τη Γη  και δόθηκε προτεραιότητα στη διαβίωση σε διαστημικούς σταθμούς και στην κατασκευή επαναχρησιμοποιούμενων διαστημικών οχημάτων (διαστημικά λεωφορεία).

Ο Διεθνής Διστημικός Σταθμός άρχισε τη λειτουργία του στην αρχή της δεκατίας του 2000.

Στη δεκαετία του 70 εκτοξεύθηκαν οι δύο Pioneer για την έρευνα του μακρυνού διαστήματος (που έφεραν και πλάκες με πληροφορίες, για το ενδεχόμενο συνάντησης με εξωγήινους) και ξεκίνησαν να τοποθετούνται σε τροχιά γύρω από τη Γη οι δορυφόροι για το σύστημα GPS, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 80 μπήκαν σε τροχιά οι περισσότεροι δορυφόροι τηλεοπτικών προγραμμάτων.

Την δεκαετία του 80 ξεκίνησαν επίσης οι πτήσεις των διαστημικών λεωφορείων, που μπορεί να μην είχαν ιδιαίτερα εντυπωσιακές αποστολές, αλλά είχαν μεγάλη συνεισφορά  στην τοποθέτηση πολλών σημαντικών διαστημικών συσκευών με σχετικά φτηνό και αξιόπιστο τρόπο.

Η επισκευή μάλιστα του τηλεσκοπίου Hubble το 1993 (είχε τεθεί σε τροχιά 3 χρόνια νωρίτερα) και οι αναβαθμίσεις του τη δεκαετία του 2000, ήταν ορόσημο της ανθρώπινης επινοητικότητας και ικανότητας επίλυσης προβλημάτων, στις πλέον αντίξοες συνθήκες.

Το Διαστημικό Λεωφορείο σε ύψος περίπου 300 χιλιομέτρων. Στο πίσω μέρος του ανοιχτού «αμπαριού» του, διακρίνεται μια συσκευή που πρόκειται να μπεί σε τροχιά.

Δύο όμως δυστυχήματα, το 1986 και το 2003, που στοίχησαν τη ζωή σε 14 συνολικά αστροναύτες, οδήγησαν στη εγκατάλειψη του συστήματος του διαστημικού λεωφορείου.

Η στροφή λοιπόν σε πιο πρακτικές εφαρμογές στο χώρο του διαστήματος είναι ένας από τους λόγους που εγκαταλείφθηκαν τα εντυπωσιακά ταξίδια σε άλλα φεγγάρια και πλανήτες, που ικανοποιούν περισσότερο την έμφυτη περιέργεια (επιστημονική και μη) του ανθρώπου.

Ένας άλλος λόγος είναι ότι ο επόμενος προφανής στόχος, ο Άρης, χρειάζεται ταξίδι μερικών μηνών για να επιτευχθεί (για τη Σελήνη αρκούν τρείς ημέρες), οπότε τα προβλήματα υποστήριξης της ανθρώπινης ζωής αυξάνονται δυσανάλογα.

Ο Άρης, με έντονη απεικόνιση των ηφαιστιακών βουνών του.

Επιπλέον ο Άρης θα πρέπει να βρίσκεται στην κοντινή του απόσταση σε σχέση με τη Γη για το «πήγαινε» και «έλα», οπότε είτε η παραμονή στον πλανήτη θα είναι πολύ σύντομα, είτε θα πρέπει να παραμείνουν οι αστροναύτες στην επιφάνειά του για περίπου δύο χρόνια μέχρι την επόμενη ευκαιρία επιστροφής.

Ένα ακόμα θέμα, είναι ότι σήμερα η απώλεια ανθρώπινης ζωής για επιστημονικούς λόγους δεν γίνεται εύκολα αποδεκτή.

Σε αντίθεση, κατά την πρώτη προσελήνωση το 1969, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Νίξον είχε ήδη ετοιμάσει και τον λόγο που θα εκφωνούσε σε περίπτωση αποτυχίας του εγχειρήματος και θανάτου των αστροναυτών.

Και όμως, αν ο Άρης φαντάζει σαν ο επόμενος λογικός στόχος για τον περισσότερο κόσμο ακόμα και τον επιστημονικό, οι ειδικοί θεωρούν ότι η Ευρώπη, ο δορυφόρος του Δία, έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να κρύβει ζωή στους τεράστιους ωκεανούς της, κάτω από την παγωμένη επιφάνεια της.

Η Ευρώπη, με την παγωμένη επιφάνειά της και το πολλά υποσχόμενο υγρό υπέδαφός της.

Το πρόβλημα είναι ότι για να πάει μόνο κανείς μέχρι την Ευρώπη, με τα σημερινά μέσα χρειάζεται μερικά χρόνια και θα έχει να αντιμετωπίσει και την έντονη ραδιενεργή ακτινοβολία του Δία, οπότε το πιθανότερο είναι να αποσταλεί μελλοντικά ένα εξελιγμένο ρομποτικό σύστημα.

Καλλιτεχνική απεικόνιση του διαστημοπλοίου New Horizons, που το καλοκαίρι του 2015 και μετά από ταξίδι σχεδόν 10 ετών έφτασε πολύ κοντά στον Πλούτωνα για να τον μελετήσει. Στο εγχείρημα, σημαντική ήταν και η συνεισφορά του εγκατεστημένου στις ΗΠΑ Έλληνα αστροφυσικού, Σταμάτη (Tom) Κριμιζή.

Προς το παρόν, ένας πολύ σημαντικός τομέας του Διαστήματος που γίνεται έρευνα είναι η αποτροπή πρόσκρουσης αστροειδούς στη Γη, ενώ στην επιφάνεια του Άρη κινούνται διάφορα ρομποτικά οχήματα, μαζεύοντας και αναλύοντας δείγματα, παίρνοντας εικόνες, αφήνοντας ίχνη, και γενικά παρέχοντας πληροφορίες για την προετοιμασία της ανθρωπότητας προς το επόμενο γιγάντιο αλλά προσεκτικό άλμα.

Γ. Μεταξάς