- Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΣΥΜΠΑΝΤΩΝ

Δεν πρόκειται για παραλλαγή του τίτλου του γνωστού μυθιστορήματος του G. Wells, αλλά για μια διαμάχη που ξέσπασε στα τέλη της δεκαετίας του ’40 σχετικά με την προέλευση του Σύμπαντος, και στην οποία πρωταγωνίστησαν δύο διακεκριμένοι Βρετανοί καθηγητές του πανεπιστημίου του Καίμπριτζ, ο αστρονόμος Fred Hoyle (1915 – 2001) και ο αστροφυσικός Martin Ryle (1918 – 1984).

George Lemaitre

H προσπάθεια να εξηγηθεί η προέλευση του Σύμπαντος και ταυτόχρονα να προβλεφθεί η εξέλιξή του, και μάλιστα με μια «ανατρεπτική» θεωρία, ξεκίνησε από μια αναπάντεχη πηγή.

Ήταν το 1927, όταν ο Βέλγος Ρωμαιοκαθολικός ιερέας αλλά και καθηγητής Φυσικής, Αστρονόμος και Μαθηματικός George Lemaitre (1894 – 1966) υπέθεσε ότι το Σύμπαν ξεκίνησε από ένα «κοσμικό αυγό», το οποίο επεκτάθηκε ραγδαία και κατέληξε στο γνωστό σήμερα Σύμπαν.

Λίγο νωρίτερα, στα μέσα της δεκετίας του ’20 ο Edwin Hubble (1889 – 1953), είχε διαπιστώσει την απομάκρυνση των γαλαξιών μεταξύ τους και μάλιστα με ταχύτητα ανάλογη της μεταξύ τους απόστασης (ενώ το 1998 ανακαλύφθηκε ότι η απομάκρυνση αυτή ήταν και επιταχυνόμενη).

George Gamov (ή Gamow, στα Αγγλικά)

Στα μέσα της δεκαετίας του ‘40, ο ρωσικής καταγωγής κοσμολόγος George Gamov (1904 – 1968) ο οποίος έζησε το δεύτερο μισό της ζωής του στις ΗΠΑ, βασισμένος στις απόψεις του Lemaitre υπολόγισε θεωρητικά την ποσότητα του υδρογόνου και το ηλίου στο Σύμπαν, ξεκινώντας από μία υπέρθερμη και υπέρπυκνη «αρχή».

Τα αποτελέσματα των υπολογισμών του για τα δύο αυτά αρχικά στοιχεία αποδείχθηκαν αργότερα σωστοί, αν και δεν κατόρθωσε να εξηγήσει την προέλευση των βαρύτερων στοιχείων.

«Το διάστημα δεν είναι και τόσο μακριά. Μιας ώρας δρόμος με το αυτοκίνητο, κατ’ ευθείαν επάνω» Fred Hoyle.

Εδώ μπαίνει στο «παιχνίδι» ο Hoyle, ένας επιστήμονας με συχνά ριζοσπαστικές απόψεις, o οποίος  προχώρησε την εργασία του Gamov ένα βήμα παραπέρα με την εξήγηση της δημιουργίας του άνθρακα και των βαρύτερων στοιχείων μέσα στα άστρα.

Παράλληλα εξήγησε τον διασκορπισμό των υλικών αυτών στο Διάστημα όταν τα άστρα έφταναν στο τέλος της ζωής τους με μια ισχυρή έκρηξη, παρέχοντας έτσι την ύλη από την οποία δημιουργήθηκαν στη συνέχεια τα διάφορα πλανητικά συστήματα.

Όμως ο Hoyle (μαζί με τους Bondi και Gold) υποστήριζε επίσης ότι το Σύμπαν παρέμενε λίγο – πολύ στατικό, και ενώ νέα ύλη δημιουργείται συνεχώς στα όριά του ταυτόχρονα καταστρέφεται σε άλλα σημεία του Σύμπαντος, ώστε συνολικά η πυκνότητά του να διατηρείται ομοιόμορφη.

Έτσι δικαιολογούσε το γεγονός ότι το Σύμπαν έμενε στατικό και ταυτόχρονα διαστέλλονταν, όπως είχε ήδη αποδειχτεί την εποχή εκείνη.

Στον Hoyle μάλιστα οφείλεται και ο όρος «Big Bang – Μεγάλη Έκρηξη», όταν το 1950 τη χρησιμοποίησε προφανώς με ειρωνική διάθεση για την αντίπαλη θεωρία, αλλά ο όρος άρεσε και επικράτησε, με αποτέλεσμα τελικά να τη διαφημίσει και να την κάνει γνωστή στο ευρύ κοινό.

Ωστόσο, για τη θεωρία του Big Bang προοδευτικά άρχισαν να υπάρχουν και ισχυρότερες ενδείξεις για την ορθότητά της, με πρώτη σημαντική τέτοια ένδειξη την εργασία του Martin Ryle, ο οποίος χρησιμοποίησε το 1946 ειδικευμένα στην ανίχνευση μικροκυματικής ακτινοβολίας ραδιοτηλεσκόπια για να κάνει ακριβείς μετρήσεις των θέσεων των διαφόρων κοντινών και μακρυνών γαλαξιών, με συνέπεια να διαπιστώσει ότι η κατανομή τους στο Σύμπαν δεν ήταν ομοιογενής.

Ο Martin Ryle, εμπρός από τη πρώτη συστοιχία ραδιοτηλεσκοπίων που κατασκευάστηκαν ειδικά για την ανίχνευση της μικροκυματικής ακτινοβολίας από το Διάστημα.

Ο Ryle ήταν ένας μάλλον οξύθυμος αλλά και εσωστρεφής χαρακτήρας, που για τον λόγο αυτό απέφευγε τις επιστημονικές αντιπαραθέσεις με τον εξωστρεφή Hoyle (χωρίς όμως να τα καταφέρνει πάντα), κάτι που ο δεύτερος έμοιζε να το επιδιώκει.

Πάντως το επιστημονικό έργο του Ryle αναγνωρίστηκε με το παραπάνω στην εποχή του (κάτι που δεν συμβαίνει με όλους τους επιστήμονες), με αποτέλεσμα το 1952 να εκλεγεί μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας, το 1966 να λάβει τον τίτλο του Ιππότη (Sir), ενώ το 1974 μοιράστηκε το Νόμπελ Φυσικής με τον Α. Hewish.

To 1955 o Ryle είχε ήδη συγκεντρώσει αρκετά στοιχεία από τις παρατηρήσεις του, ώστε να καταφέρει ένα σοβαρό πλήγμα στην θεωρία του Στατικού Σύμπαντος.

Ακόμα και ο Πάπας Πίος XII ανακοίνωσε ότι το Big Bang ήταν σε αρμονία με τη χριστιανική διδασκαλία, σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν ήταν έργο ενός παντοδύναμου Δημιουργού.

Επάνω: Οι Penzias (πρώτο πλάνο) και Wilson, εμπρός από το ραδιοτηλεσκόπιο των εργαστηρίων Bell με το οποίο έκαναν την ανακάλυψή τους, όταν βεβαιώθηκαν ότι η αιτία του «ηλεκτρονικού θορύβου» που λάμβαναν δεν ήταν οι κουτσουλιές των περιστεριών!

Κάτω: Οι διαδοχικές εικόνες της πυκνότητας της μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου, καθώς τα μέσα παρατήρησης εξελίσσονται. Παρότι οι διαφορές στο χρώμα φαίνονται εντυπωσιακές, στην πραγματικότητα η μέγιστη διαφορά θερμοκρασίας που αντιπροσωπεύουν γύρω από τη μέση θερμοκρασία των 2.7 βαθμών Kelvin, είναι της τάξης των μερικών εκατοστών του βαθμού. Η κόκκινη ζώνη αντιστοιχεί στην ακτινοβολία του Γαλαξία μας.

Η οριστική καταδίκη όμως της θεωρίας του Στατικού Σύμπαντος ήλθε το 1964 με την ανακάλυψη της μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου από τους A. Penzias και R. Wilson, κάτι που τους απέφερε το Νόμπελ Φυσικής το 1978.

Η ακτινοβολία αυτή είχε προβλεφθεί από το 1948 από τον Gamov σαν κατάλοιπο της αρχικής ισχυρής ακτινοβολίας του Big Bang, λαμβάνοντας υπόψη και την εξασθένισή της σαν συνέπεια της διαστολής του Σύμπαντος.

Μάλιστα, όπως ανέφερε ο ίδιος ο Wilson, η συνεισφορά του στην οριστική κατάρριψη της θεωρίας του Στατικού Σύμπαντος του δημιούργησε ανάμικτα συναισθήματα, καθώς είχε σπουδάσει κοσμολογία με τον Hoyle και φιλοσοφικά έβρισκε την ιδέα του Στατικού Σύμπαντος ελκυστική!.

Η σημερινή εικόνα που έχουμε από την κατανομή της ύλης στο Σύμπαν, μπορεί να την εξηγήσει σε ποσοστό κάτι λιγότερο από 4%! Οι υπόλοιπες μορφές (υπόψη ότι η ενέργεια ισοδυναμεί με ύλη, κοσμολογικά) παραμένουν «σκοτεινές», δηλαδή άγνωστες. H Σκοτεινή Ύλη (Dark Matter) δρά βαρυτικά δίνοντας συνοχή στους γαλαξίες, ενώ η Σκοτεινή Ενέργεια (Dark Energy) δρά "αντιβαρυτικά" ωθώντας τους γαλαξίες να απομακρυνθούν μεταξύ τους.

Τελικά, από το 1966 το Big Bang καθιερώθηκε σαν το αποδεκτό μοντέλο για τη γέννηση του Σύμπαντος, και μέχρι το τέλος της δεκαετίας εκείνης είχε εδραιωθεί πλήρως στους επιστημονικούς κύκλους.

Το 1983, ένα χρόνο πριν τον θάνατό του, ζητήθηκε από τον Ryle να προτείνει θέματα για ένα συνέδριο σχετικά με την Επιστήμη και την Ειρήνη.

Ο Ryle, που στο τέλος της σταδιοδρομίας του είχε αφοσιωθεί στην επισήμανση των κινδύνων από τη μη ορθολογιστική χρήση της επιστήμης (και ειδικότερα της πυρηνικής ενέργειας), απάντησε με μια επιστολή η οποία κατέληγε:

«Η εξυπνάδα μας έχει αυξηθεί υπέρμετρα, αλλά όχι και η σοφία μας».

Γ. Μεταξάς

- SAGRADA FAMILIA, Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

H «Basilica i Temple Expiatori de la Sagrada Familia» ή απλά Sagrada Familia (Αγία Οικογένεια), είναι μία μεγάλη (117 Χ 82.5 μέτρα, εξωτερικά) Ρωμαιοκαθολική εκκλησία στη Βαρκελώνη της Ισπανίας, που χτίζεται για πάνω από έναν αιώνα!

Η εκκλησία ξεκίνησε σαν όνειρο ζωής του τοπικού βιβλιοπώλη J. M. Bocabella με αρχικό αρχιτέκτονα τον F. P. del Villar, ο οποίος είχε σκοπό να κατασκευάσει έναν κλασικό γοτθικού τύπου ναό, χρηματοδοτούμενος βασικά από δωρεές.

Μετά από έναν χρόνο όμως και ενώ είχε ολοκληρωθεί μόνον η κρύπτη του ναού, ο del Villar παραιτήθηκε και ανέλαβε ο Antoni Gaudi, ο οποίος άλλαξε ριζικά το σχέδιο του ναού δίνοντάς του μια ριζοσπαστική μορφή πάνω στις αρχές του μοντερνισμού, που ακολουθούσαν και τα άλλα έργα του πρωτοπορειακού αρχιτέκτονα.

Πρόσφατη φωτογραφία της Sagrada Familia, που δεσπόζει στον ορίζοντα της Βαρκελώνης, προς το παρόν μαζί με τους οικοδομικούς γερανούς της ανέγερσης.

Το έργο συνεχίστηκε με αργούς ρυθμούς, μάλιστα σε σχετικό επικριτικό σχόλιο ο Gaudi απάντησε «ο πελάτης μου δεν βιάζεται», με αποτέλεσμα το 1926 όταν ο αρχιτέκτονας έπεσε θύμα τροχαίου δυστυχήματος και πέθανε λίγες ημέρες μετά, ο ναός να έχει ολοκληρωθεί μόνο κατά το 20% περίπου.

Μετά τον θάνατο του Gaudi ανέλαβε ο D. S. i Gras, αλλά το έργο διακόπηκε το 1936 από τον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και υπέστη και αρκετές ζημιές από Καταλανούς αναρχικούς.

Ο Antoni Gaudi, πρωτοπόρος της μοντέρνας αρχιτεκτονικής, όχι μόνο σε φόρμα αλλά και σε κατασκευαστικές μεθόδους. Αρκετές ακόμα κατασκευές του που ξεχωρίζουν από τις καμπύλες φόρμες τους και τα έντονα χρώματα, αποτελούν σήμερα πόλο έλξης για τους τουρίστες στη Βαρκελώνη.

Ο Gaudi, μελετούσε και δοκίμαζε τις καμπύλες των κτισμάτων του κρεμώντας αλυσίδες από μια οροφή και φορτίζοντάς τες σε διάφορα σημεία και με διαφορετικά βάρη, ώστε να πάρει τα σχήματα που ήθελε. Την «όρθια» εικόνα την έβλεπε σε καθρέφτη στο πάτωμα, ή παίρνοντας φωτογραφίες. Σήμερα, το ίδιο αποτέλεσμα πετυχαίνεται πολύ ευκολότερα και κυρίως γρηγορότερα, με υπολογιστή.

Από το 1940, τέσσερεις αρχιτέκτονες ανέλαβαν να συνεχίσουν την κατασκευή, μένοντας κατά το δυνατόν πιστοί στα αρχικά σχέδια του Gaudi.

Το 1980 αναλαμβάνει ο J. Bonet i Armengol, γιός ενός από τους προηγούμενους τέσσερεις αρχιτέκτονες, χρησιμοποιώντας υπολογιστές και μηχανές CNC για την επί τόπου επεξεργασία των υλικών, ώστε να επιταχύνει τη σχεδίαση και την κατασκευή αντίστοιχα, ενώ στη διακόσμιση του ναού συμμετέχουν και πολλοί σημαντικοί γλύπτες, τα έργα των οποίων κοσμούν ήδη τις προσόψεις.

Στο μεταξύ, οι δωρεές των τουριστών με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων στη Βαρκελώνη το 1992, ήταν μια σημαντική πηγή χρηματοδότησης για τη συνέχιση του έργου, η οποία ακόμα και σήμερα στηρίζεται αποκλειστικά σε δωρεές και στα εισητήρια των επισκεπτών.

Το εσωτερικό, είναι εξίσου εντυπωσιακό και πρωτοπορειακό με το εξωτερικό.

Σχετικά με τις προσόψεις, τρείς είναι οι βασικές όψεις του ναού:

-της Γέννησης, προς την Ανατολή,

-των Παθών, προς τη Δύση, και

-της Δόξας, προς τον Νότο.

Η πρόσοψη της Γέννησης ήταν η πρώτη που κατασκευάστηκε και έχει εντονότερη την επίδραση του Gaudi, η πρόσοψη των Παθών φέρει τα ιδιαίτερα εντυπωσιακά και στυλιζαρισμένα γλυπτά του J. M. Subirachs, ενώ η πρόσοψη της Δόξας που κατασκευάζεται από το 2002 και μετά, θα είναι η μεγαλύτερη και θα συμβολίζει την ανάβαση προς τον Θεό.

Στυλιζαρισμένο γλυπτό του Subirachs από τα Πάθη του Χριστού, στη Δυτική πρόσοψη.

Λεπτομέρεια της γλυπτής σύνθεσης από τη Γέννηση, στην Ανατολική πρόσοψη.

Διακρίνεται σαφώς η διαφορά μεταξύ του νεώτερου (αριστερά) και του παλαιότερου (δεξιά) στοιχείου του ναού.

Εξίσου εντυπωσιακά θα είναι και τα κωδωνοστάσια, 18 τον αριθμό όταν ολοκληρωθούν, αντιπροσωπεύοντας τους Δώδεκα Αποστόλους, τους Τέσσερεις Ευαγγελιστές, την Παναγία και τον Χριστό.

Από αυτά οκτώ, που αντιστοιχούν σε ισάριθμους Αποστόλους έχουν ήδη ολοκληρωθεί, ενώ τα κωδωνοστάσια των Ευαγγελιστών θα φέρουν στην κορυφή τους τα ιδιαίτερα σύμβολά τους, δηλαδή:

-Τον ταύρο, για τον Λουκά,

-Τον άγγελο για τον Ματθαίο,

-Τον αετό για τον Ιωάννη, και

-Το λιοντάρι για τον Μάρκο.

Το 2010, ο ναός είχε προχωρήσει αρκετά με την ολοκλήρωση της οροφής του και την εγκατάσταση ενός εκκλησιαστικού οργάνου, ώστε ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’ να τον καθαγιάσει στις 7 Νοεμβρίου του ίδιου έτους για να μπορεί να λειτουργεί πλέον σαν ναός.

Μοντέλο του ναού, όπως θα είναι τελειωμένος. Διακρίνονται τα σύμβολα των Ευαγγελιστών στα κωδωνοστάσια, ενώ δεσπόζει ο σταυρός στο ψηλότερο κωδωνοστάσιο, του Χριστού.

Στην κρύπτη του ναού βρίσκονται θαμμένοι ο Bocabella και ο Gaudi, του οποίου έξι κτήρια στη Βαρκελώνη καθώς και τα τμήματα της Sagrada Familia που έχουν κατασκευαστεί από τον ίδιο, έχουν χαρακτηριστεί σαν Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.

Ο σημερινός αρχιτέκτονας της Sagrada Familia, Jordi Faudi, δήλωσε στο τέλος του 2015 ότι έχει κατασκευαστεί το 70% του έργου, ενώ το 2026 που αναμένεται να ολοκληρωθεί (ώστε να συμπέσει με τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Gaudi), θα είναι η εκκλησία όχι μόνο με τη μεγαλύτερη διάρκεια κατασκευής, αλλά και η ψηλότερη και με το ψηλότερο κωδωνοστάσιο (170 μέτρα) στον κόσμο.

Γ. Μεταξάς

- ΟΙ ΙΠΤΑΜΕΝΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΤΩΝ ΝΑΖΙ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αυτό το άρθρο θα έπρεπε να αποτελεί τμήμα του σύνθετου άρθρου «Μύθοι, Μυστήρια και Μυθιστορήματα» στο ίδιο blog, αλλά εξαιτίας του μεγέθους του έγινε ανεξάρτητο άρθρο.

Αν και οι περισσότεροι οπαδοί των «Ιπτάμενων Δίσκων» σήμερα τους θεωρούν σαν εξωγήινες κατασκευές, κάποιοι πιστεύουν ότι είναι γήινες κατασκευές, και μάλιστα ότι η αρχή των γήινων μοντέλων ανάγεται στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Γερμανική τεχνολογία.  

Ας δούμε αν είναι έτσι.

Τα Foo Fighters

Tα Foo Fighters (καμμία σχέση με το ομώνυμο ροκ συγκρότημα) ήταν φωτεινές σφαίρες που έμοιαζαν να ακολουθούν τα συμμαχικά αεροπλάνα επάνω από τη Γαλλία, τη Γερμανία αλλά και την Ιαπωνία, ιδιαίτερα προς το τέλος του Β’ΠΠ.

Αν και αρχικά οι Σύμμαχοι φοβήθηκαν ότι επρόκειτο για μυστικό όπλο των Γερμανών, γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι τα Foo Fighters, παρότι έμοιαζαν να κατευθύνονται από κάποιου είδους νοημοσύνη, δεν εμφάνιζαν επιθετική συμπεριφορά, μάλιστα το ίδιο έκπληκτοι φάνηκε να είναι και οι Γερμανοί πιλότοι που τα αντίκρυζαν.

Ο συγγραφέας R. Vesco, υποστήριζε ότι επρόκειτο για αυτοπροωθούμενες τηλεχειριζόμενες νάρκες, με στόχο να προκαλέσουν σύγχιση στα πληρώματα των συμμαχικών βομβαρδιστικών, αλλά και διακοπές στα συστήματα έναυσης των κινητήρων των αεροσκαφών με την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που εξέπεμπαν.

Tρία Foo Fighters, που επισημαίνονται με βέλη.

Υποτίθεται μάλιστα ότι επρόκειτο για δύο βασικά είδη ναρκών με τα ονόματα Feuerball και Kugelwaffen, η ύπαρξη των οποίων όμως δεν επιβεβαιώθηκε στις έρευνες που έγιναν μετά το τέλος του πολέμου.

Αντίθετα, οι Σύμμαχοι πρότειναν διάφορες φυσικές εξηγήσεις (με σκοπό ενδεχομένως να καθησυχάσουν τα πληρώματα), όπως το ότι επρόκειτο για σφαιρικούς κεραυνούς, εκκενώσεις στατικού ηλεκτρισμού, αντανακλάσεις στα παράθυρα, παγοκρύσταλλους στην ατμόσφαιρα, ή τέλος ότι τις θεάσεις τις προκαλούσε το άγχος των πληρωμάτων.

Πάντως μέχρι τώρα δεν έχει δοθεί ικανοποιητική ερμηνεία για το φαινόμενο,

ενώ υπάρχουν μερικές φωτογραφίες από την εποχή εκείνη που δείχνουν φωτεινές σφαίρες (αν και όχι καθαρά).

Σήμερα παρόμοια φαινόμενα αποδίδονται σε αντανακλάσεις, ειδικά εφόσον πρόκειται για φωτογραφίες, και είναι γενικά γνωστά με το όνομα orbs.

Haunebu και Die Glocke

Δύο συσκευές η Haunebu και η Die Glocke διεκδικούν κορυφαίες θέσεις στα Wunderwaffen, τα «όπλα θαύματα» με τα οποία οι Ναζί ήλπιζαν (ή μάλλον διέδιδαν) ότι θα κερδίσουν τον πόλεμο, και γύρω από τα οποία έχει αναπτυχθεί πολύ φιλολογία στην εποχή μας, χωρίς όμως να υποστηρίζεται και από τα αντίστοιχα τεχνικά ευρήματα.

Το Sack AS-6 (επάνω) ήταν πιθανότατα ότι κοντινότερο σε Ιπτάμενο Δίσκο κατασκευάστηκε από του Γερμανούς, λίγο πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ. Φυσικά πρόκειται για συνηθισμένο αεροπλάνο, με δισκοειδή πτέρυγα.

Μία φωτογραφία που υποτίθεται ότι δείχνει το πρώτο Haunebu.

Το Haunebu (από το όνομα μιας περιοχής) ήταν μια συσκευή που ανταποκρίνεται ακριβώς στο αρχέτυπο του Ιπτάμενου Δίσκου.

Υποτίθεται ότι κατασκευάστηκαν τουλάχιστον τρία διαδοχικά μοντέλα, με τα τελευταία να μπορούν να φθάσουν την εξωπραγματική ταχύτητα των 20.000 km/h, και μάλιστα έχοντας διάμετρο μερικών δεκάδων μέτρων και πλήρωμα 20 ατόμων!

Εξίσου στη σφαίρα της φαντασίας κινείται το υποτιθέμενο προωθητικό σύστημά τους, ένα ασαφές «μίγμα» ηλεκτρομαγνητισμού και αντιβαρυτικής ενέργειας!

Το ενδιαφέρον είναι ότι υπάρχουν φωτογραφίες του Haunebu καθώς και ένα μέτριας ποιότητας φιλμ διάρκειας λίγων δευτερολέπτων από μια πτήση (που μοιάζει περισσότερο με άλμα), και που μάλλον τελειώνει απότομα.

Ενδεχομένως να κατασκευάστηκε πράγματι ένα τέτοιο σκάφος, με συμβατικό σύστημα προώθησης φυσικά, στο οποίο προφανώς δεν δόθηκε συνέχεια ή ίσως το όλο θέμα να ήταν προπαγανδιστικό τρικ για τα Wunderwaffen.

Όταν, το 1959 η Avro κατασκεύασε το δισκοειδές Avrocar VZ-9 προωθούμενο από κάθετα και κεντρικά τοποθετημένο αεροστρόβιλο, φάνηκαν τα μειονεκτήματα και προβλήματα ελέγχου μιας τέτοιας διάταξης και η ιδέα εγκαταλήφθηκε.

Το Avrocar, ήταν αντίστοιχα ότι πλησιέστερο σε Ιπτάμενο Δίσκο κατασκεύασαν οι Καναδοί (για λογαριασμό των Αμερικανών), στο τέλος της δεκαετίας του '50.

Ούτε ο σοβιετικός "Ιπτάμενος Δίσκος" ΕKIP-Tarielka, κατασκευασμένος τη δεκαετία του ΄80 και χρησιμοποιώντας για την ανύψωση το αεροδυναμικό φαινόμενο Coanda, ήταν πιο πετυχημένος.

Η Die Glocke (Η καμπάνα) ήταν μία άλλη κατασκευή, σε σχήμα καμπάνας προφανώς, που σύμφωνα με τον Πολωνό συγγραφέα και δημοσιογράφο Igor Witkowski (και άλλους στη συνέχεια) κατασκευάστηκε από τους Γερμανούς για να αξιοποιήσει τη «δωρεάν ενέργεια του Σύμπαντος» ή Vril για τους Ναζί μύστες του παραφυσικού, ανακατεμένη και πάλι με ηλεκτρομαγνητισμό και αντιβαρύτητα, με στόχο να κατασκευαστεί μια Χρονομηχανή που θα τους χάριζε την παγκόσμια κυριαρχία!

Μια και δεν σώζεται φωτογραφία από την Die Glocke (αν υπήρξε ποτέ), στην εικόνα ένα πλαστικό μοντέλο μιας φανταστικής απεικόνισής της. H υποτιθέμενη πραγματική συσκευή είχε διάμετρο 3 μ, ύψος 4.5 μ, και εξέπεμπε θανατηφόρα ακτινοβολία.

Ίσως όχι κατά σύμπτωση, η «μηχανή» στην ταινία επιστημονικής φαντασίας του 1997 «Contact» (Επαφή), μοιάζει αρκετά στην κινηματογραφική λειτουργία της με την υποτιθέμενη λειτουργία της Die Glocke.

Μέχρι και σήμερα, κοντά στο ορυχείο Wenceslas στη νότια Πολωνία, οι ντόπιοι δείχνουν τα ερείπια μιας πολυγωνικής τσιμεντένιας βάσης με κολώνες, διαμέτρου 30 μ, που υποτίθεται ότι ήταν η βάση για την Die Glocke, αν και μοιάζει περισσότερο σα βάση πύργου ψύξης θερμοηλεκτρικού εργοστασίου.

Η πραγματικότητα

Γεγονός είναι ότι όντως οι Γερμανοί κατασκεύασαν πρωτοποριακά εναέρια όπλα την περίοδο του Β’ΠΠ, όπως τα:

- Me-262, το πρώτο αεριωθούμενο αεροσκάφος,

- Me-163, το πρώτο πυραυλοκίνητο αεροσκάφος,

- V1, το πρώτο cruise missile,

- V2,  τον πρώτο βαλλιστικό πύραυλο,

- V3, μια χημική παραλλαγή του σύγχρονου ηλεκτρικού Railgun,

- Flettner-282, το πρώτο πρακτικό ελικόπτερο,

- Horten Ho-229, το πρώτο αεροσκάφος- ιπτάμενη πτέρυγα, που είχε και ιδιότητες stealth,

- Ftitz X, την πρώτη τηλεκατευθυνόμενη βόμβα βαρύτητας, 
- Wurzburg, το πρώτο ραντάρ παρακολούθησης στόχου (tracking) που συνεργάζονταν με αντιαεροπορικό όπλο για αυτόματο προσανατολισμό και βολή,
- Wasserfall, την πρώτη τηλεχειριζόμενη ρουκέτα αεράμυνας τύπου beam riding,

- Zielgerat ZG-1229 Vampire, την πρώτη φορητή συσκευή σκόπευσης με υπέρυθρες ακτίνες, και την

- Panzerfaust, την πιό εύχρηστη αντιαρματική ρουκέτα κοίλης γόμωσης κλπ,

ενώ οι Σύμμαχοι βρήκαν και πολλές ακόμα ρηξηκέλευθες ιδέες σε σχέδια, που δεν είχαν προλάβει να μελετηθούν αναλυτικά ή να ξεπεράσουν το στάδιο των δοκιμών, από τους Γερμανούς. 

Το Μe-163 Comet, το πρώτο πυραυλοκίνητο αεροσκάφος, που χρησιμοποιήθηκε σαν αναχαιτιστικό προς το τέλος του Β’ΠΠ.

To κάθετης εκτόξευσης Ba-349, που δεν ξεπέρασε το στάδιο των δοκιμών.

Όμως, όποιες από αυτές τις κατασκευές, συσκευές ή ιδέες ήταν τεχνικά εφαρμόσιμες και αποτελεσματικές, υιοθετήθηκαν και στη συνέχεια εξελίχθηκαν στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου από Αμερικανούς και Σοβιετικούς, συνήθως με τη βοήθεια των ίδιων Γερμανών επιστημόνων και τεχνικών που τις είχαν αναπτύξει αρχικά, καθώς μετά τον πόλεμο είχαν καταφύγει στους νικητές.

Και είναι αναμενόμενο και λογικό, ότι κάποιοι από τους ανθρώπους αυτούς προκειμένου να ενισχύσουν τη θέση τους ή να εξασφαλίσουν καλύτερα το μέλλον τους, υπερέβαλλαν λιγότερο ή περισσότερο σε σχέση με τα πραγματικά επιτεύγματά τους. 

Eπιπλέον η μυστικότητα που κάλυπτε τα προχωρημένα τεχνολογικά πειράματα την εποχή του πολέμου, είχε σαν αποτέλεσμα τη δημουργία μυθευμάτων και υπερβολών μεταξύ του γενικού πληθυσμού, και μια τέτοια περίπτωση είναι και το περιβόητο «Πείραμα της Φιλαδέλφειας», από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Ένα από τα πολλά βιβλία που κυκλοφορούν σχετικά με τα πρωτοποριακά σχέδια των Γερμανών στον εναέριο πόλεμο.

Αυτό πάντως που πέτυχαν οι Γερμανοί τεχνικοί και επιστήμονες ήταν να δημιουργήσουν έναν παγκόσμιο μύθο για τις δυνατότητές τους, που κάνει να μοιάζουν αληθοφανείς κατασκευές και συσκευές που ακόμα και σήμερα παραμένουν στο πεδίο της επιστημονικής φαντασίας.

Γ. Μεταξάς