- O "ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΟΣ" ΠΡΟΣΚΟΠΟΣ

Ο David Hahn, μετά τη «ραδενεργή» περιπέτειά του με τη στολή του προσκόπου και το σύνολο των σημάτων που είχε συγκεντρώσει μέχρι τότε. Το σήμα της Ατομικής Ενέργειας είναι το επάνω αριστερά.

Όταν στις 02:40 στις 31 Αυγούστου 1994, ένα περιπολικό της αστυνομίας στο προάστειο Clinton κοντά στο Ντιτρόιτ, σταμάτησε το αυτοκίνητο ενός νεαρού για να το ελέγξει, οι αστυνομικοί έψαχναν για κλεμμένα λάστιχα αυτοκινήτου μετά από καταγγελία που είχε γίνει.

Το μόνο που βρήκαν όμως όταν άνοιξαν το πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου που οδηγούσε ο 18-χρονος David Hahn, ήταν μια εργαλειοθήκη κλειδωμένη με λουκέτο και τυλιγμένη με ταινία συσκευασίας, που όταν θέλησαν να την ανοίξουν ο νεαρός έντρομος τους πληροφόρησε ότι ήταν ραδιενεργή!

Ο David είχε μια ισχυρή έφεση προς τη Χημεία, και μια εμμονή με τον προσκοπισμό.

Ήδη στα 14 του είχε προκαλέσει έκρηξη στο υπόγειο του σπιτιού που έμενε με τον πατέρα του (οι γονείς του ήταν χωρισμένοι) με μικρή ποσότητα νιτρογλυκερίνης που είχε παρασκευάσει μόνος του, έχοντας υποστεί ευτυχώς μόνο ελαφρά τραύματα.

Για να αντιμετωπίσει την κατά συνέπεια απαγόρευση πειραματισμών στο σπίτι του πατέρα του, μετέφερε το εργαστήριό του σε αποθήκη στο σπίτι της μητέρας του στο Commerce του Όκλαντ, θέτοντας παράλληλα στον εαυτό του ένα πολύ πιο φιλόδοξο στόχο, να κατασκευάσει έναν μίνι πυρηνικό αντιδραστήρα για την παραγωγή ενέργειας!

Η ενασχόληση του David με την πυρηνική ενέργεια μετρούσε ήδη ορισμένα χρόνια, μάλιστα το 1991 είχε κερδίσει το σήμα της Ατομικής Ενέργειας για τη στολή του των προσκόπων, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό σημάτων στα 21, γεγονός που του επέτρεψε να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να φτάσει στο επίπεδο του «Αετού» των προσκόπων.

Ξεκίνησε λοιπόν να συγκεντρώνει ανιχνευτές καπνού (που εκείνη την εποχή περιείχαν μικρή ποσότητα αμερικίου-241), μάλιστα από μία εταιρεία αγόρασε "πακέτο" 100 μεταχειρισμένους ανιχνευτές.

Για να εντοπίσει και να αφαιρέσει το αμερίκιο έγραψε σε εταιρεία ηλεκτρονικών, απ' όπου του προσέφεραν ευχαρίστως οδηγίες.

Στη συνέχεια έβαλε όλη την ποσότητα του αμερικίου σε έναν κλειστό μολύβδινο σωλήνα που είχε μόνο μία μικρή τρύπα σε ένα από τα πώματα, την οποία κάλυψε με αλουμίνιο, κατασκευάζοντας με τον τρόπο αυτό ένα υποτυπώδες «πυροβόλο» νετρονίων.

Παράλληλα, από το πυρίμαχο φυτίλι λαμπών αερίου ανέκτησε θόριο-232, και όταν μάζεψε αρκετό υλικό το ανέμιξε με λίθιο από μπαταρίες, και θερμαίνοντας το μίγμα απέκτησε ένα υλικό που «βομβαρδίζοντάς» το με τα νετρόνια του «πυροβόλου», θα μπορούσε να το μετατρέψει σε σχάσιμο.

Ευτυχώς για τον ίδιο (σ’ αυτή τη φάση), το πυροβόλο του δεν ήταν αρκετά ισχυρό γι’ αυτή τη ραδιενεργή μετατροπή.

Ο David όμως δεν αποθαρύνθηκε, και συνέχισε να εργάζεται μετά τις ώρες του σχολείου σε διάφορα καταστήματα ώστε να μπορεί να χρηματοδοτεί τις αγορές των υλικών του, ενώ οι βαθμοί του στο σχολείο έπεφταν, εκτός βέβαια από αυτούς της Φυσικής και Χημείας!

Αποφάσισε λοιπόν να κατασκευάσει ένα ισχυρότερο πυροβόλο νετρονίων χρησιμοποιώντας ράδιο, το οποίο ανέκτησε ξύνοντάς δείκτες παλιών ρολογιών που το χρησιμοποιούσαν για να λάμπουν στο σκοτάδι (εκείνη την εποχή το ράδιο είχε ήδη απαγορευτεί για χρήση στα νέα ρολόγια).

Συγκέντρωσε όση ποσότητα μπόρεσε, και τώρα τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πραγματικά επικίνδυνα για τον ίδιο.

Αλληλογραφώντας με το NRC (Nuclear Regulatory Commission) και παριστάνοντας τον καθηγητή της Φυσικής, έμαθε πώς θα κατασκεύαζε ένα ισχυρό πυροβόλο νετρονίων βάζοντας το ράδιο στο μολύβδινο σωλήνα, και εμπός από την τρύπα του πώματος μία «φέτα» βηρυλλίου.

Απέκτησε λοιπόν βηρύλλιο μέσω γνωριμιών (και όχι τόσο «καθαρών» διαδικασιών), και στη συνέχεια έστρεψε το νέο πυροβόλο του προς μια ποσότητα κονιορτοποιημένου πισουρανίτη (ορυκτό που περιέχει ουράνιο σε μικρές ποσότητες), που είχε επίσης φροντίσει να προμηθευτεί.

Αυτή τη φορά φάνηκε ότι η κατασκευή δούλευε, καθώς μέρα με την ημέρα η ραδιενέργειά της που ο David μετρούσε με συσκευή Geiger, αυξάνονταν.

Ενάντια σε κάθε κανόνα ασφαλείας αλλά και λογικής, ο David ανάμιξε τα «σχάσιμα» υλικά που είχε βρεί ή παρασκευάσει και τα τύλιξε με αλουνιμόχαρτο, ενώ απ’ έξω έβαλε τα υλικά που παρήγαγαν νετρόνια, φτιάχνοντας ουσιαστικά έναν ασθενικό πυρηνικό αντιδραστήρα σε μικρογραφία.

Τώρα όμως επιτέλους ο David αντιλήφθηκε ότι το είχε παρατραβήξει, και όταν έφτασε να ανιχνεύει αυξημένη ραδιενέργεια ένα τετράγωνο μακριά από την αποθήκη του, τρομοκρατήθηκε και αποφάσισε να διαλύσει τον αντιδραστήρα του σε τμήματα, τα οποία θα έθαβε σε διαφορετικά μέρη. 

Έτσι φτάνουμε στην αρχή της ιστορίας μας, όταν το σχέδιο και η κατασκευή του David αποκαλύφθηκε, με αποτέλεσμα να προκληθεί μια μεγάλη κινητοποίηση στις κρατικές υπηρεσίες για την ανάκτηση και ταφή των τμημάτων του αντιδραστήρα, σε ειδικές περιοχές για ραδιενεργά υλικά.

Συνολικά απομακρύνθηκαν 39 βαρέλια υλικών συμπεριλαμβανομένης της αποθήκης σε κομμάτια και του γύρω εδάφους, με κάποια απ’ αυτά να περιέχουν υλικό 1000 φορές πιο ραδιενεργό από το κανονικό επίπεδο.

Η ιστορία έκανε όμως ήταν φυσικό μεγάλη αίσθηση, κυρίως για το πόσο εύκολα μπορούσε κάποιος να προμηθευτεί ραδιενεργά υλικά και ενδεχομένως να τα χρησιμοποιήσει για εγκληματικούς σκοπούς.

Όσο για τον David, δεν απαγγέλθηκαν κατηγορίες εναντίον του, γιατί οι αγορές των υλικών του ήταν κατά βάση νόμιμες.

Στη συνέχεια ο David υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, δεν μπόρεσε όμως να εκπληρώσει το όνειρό του που ήταν να εργαστεί για την Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας των ΗΠΑ.

Ο ίδιος πάντως παρέμεινε μάλλον αισιόδοξος για τις επιπτώσεις της ραδιενέργειας επάνω του και στην οποία τόσο απερίσκεπτα εκτέθηκε, δηλώνοντας ότι δεν πιστεύει ότι θα του κοστίσει περισσότερα από 5 χρόνια από τη ζωή του!

H ιστορία είναι βασισμένη στο άρθρο: http://www.dangerouslaboratories.org/radscout.html